Historiek | de-spildoren

1. Ontstaan.

Begin de jaren 80 kocht Johan De Wolf bij zijn nonkel, die een fietsenwinkel had, een koersfiets voor 8000 Bfr.
Hij was net getrouwd en zocht een leuke hobby; fietsen leek hem wel wat. Zijn goede vriend Walter Hofmans zag dat ook wel zitten.
Hij stuurde Johan op pad met 8000 Bfr. om voor hem ook een fiets te kopen bij zijn nonkel. Tesamen gingen ze op regelmatige tijdstippen fietsen.
Ze reden steeds hetzelfde traject : vertrek voor de deur van Walter, langs het kanaal tot Olen en terug. Ze stopten ook steevast in het Pannenhuis in Viersel.

De buren zagen hen telkens vertrekken en al gauw sloten andere geïnteresseerden zich bij hen aan. De eersten om mee aan te sluiten waren
de buren van Walter; Paul Malcontent en Luc Beyers, maar ook Ludo Verschueren, Peter Boeckmans en Johan Hermans (allen wonende in De Spildoren) sloten zich al snel bij het tweetal aan.

Vanaf 1986 - 1987 werd er al met een aanzienlijk groepje gereden. Ook Bob Geens en de gebroeders Costermans vervoegden het gezelschap. De snelheid werd ook stilaan opgedreven; de

fietsende geburen raakten nl steeds beter in conditie. Het was ook in deze periode dat de woensdagrit werd geïntroduceerd, ondertussen was het gezelschap al aangegroeid tot zo'n 15 fietsers.

In de winter van 1987 - 1988 werd er besloten om een club op te richten, de naam "De Spildoren" was snel gekozen. Men besloot om een andere vertrekplaats te kiezen : nl. café Puttenhof in

Schilde, het werd het clublokaal en in plaats van in het Pannenhuis te stoppen, reed men vanaf toen door om nadien iets te drinken in het nieuwe clublokaal. Het café Puttenhof werd ook de

eerste sponsor van de club. In de zomer van 1988 werden er 12 truitjes uitgedeeld. Het eerste bestuur bestond uit :
•Ludo Verschueren (voorzitter)
•Bob Geens (secretaris)
•Johan De Wolf
•Walter Hofmans
•Luc Beyers
•Joep Strauss

Het was Joep die de statuten van de club aanbracht ("geleend" van de fietsende wezeltjes).
Ludo Verschueren stippelde nieuwe toeren uit en dat resulteerde in de alomgekende Spildorenritten (spildoren 1, 2, 3)
In een later stadium werden ritten 4 en 5 Woensdrecht en Zundert toegevoegd.
Er werd een kalender opgemaakt en naast de Spildorenritten werd er ook regelmatig deelgenomen aan de ritten van de VWB.

Het nieuws dat er een nieuwe fietsclub was opgericht in Schilde verspreidde zich als een lopend vuurtje en al gauw was er een grote toeloop op de woensdagritten.

Er sloten zich meer en meer fietsliefhebbers aan; de groep werd steeds groter, de snelheid bleef stijgen.

Al van in het begin werd de Ronde van Vlaanderen van de VWB op 1 mei een vaste waarde. Eén van de leden werkte bij de Molengalm en voorzag een bus om naar daar te rijden.

Ook een andere jaarlijks evenement was de gordel rond Brussel.
De eerste Scherpenheuvel ritten waren heroïsch : er werd gestopt voor rijstvlaai, er werd gegeten, gedronken en vooral heel veel plezier gemaakt.

En opeens was bleek het clublokaal gesloten te zijn!
Men ging op zoek naar een nieuw clublokaal en kwam zo bij "De Gulden Poort" terecht.

Vanaf 1992 stond er regelmatig een jaarlijkse reis op het programma :

*1992 : Alpen
*1993 : Westhoek
*1994 : Alpen
*1995 : Voeren
*1996 : Mont Ventoux
*1997 : Zutphen
*1998 : Pyreneeën
*1999 : Zutphen
*2000 : Ventoux + Alpen
*2001 : Dolomieten
*2002 : Vogezen
*2003 : Puy le Dome
*2004 : Vogezen
*2005 : Daleiden (Eifel)
*2006 : Burg Reuland

*2007 :

*2008 :

*2009 :

*2010 :

*2011 : Mont Ventoux

*2012 : Durbuy

*2013 : Vogezen

*2014 : Maastricht

*2015 : Eynatten

*2016 : Oudenaarde

Vanaf het begin stonden er ook tijdritten op het programma : soms koppeltijdritten, soms individuele tijdritten.

Ondertussen werd door Luc Verleure de "Hammer" geintroduceerd. Hij had deze rit (in het oosten van het land) gereden en goed bevonden.

Walter nam steeds deel aan deze "12 uren" en merkte dat men daar jaarlijks dicht bij de kaap van 300 km kwam zonder deze echter te overschrijden.
Walter wou deze "magische grens" overschrijden en Stefan sprong onmiddellijk mee op de kar.
Hij stippelde de route uit en zo werd de fameuze zeerit geboren !

Zoals de traditie het voorschrijft fietsen we vanaf het eerste weekend van maart tot en met het tweede weekend van oktober. Sinds de jaren 90 gaan verschillende leden van de club 's winters mountainbiken, ze nemen wekelijks deel aan de toertochten die doorheen het ganse land worden georganiseerd.

2. Anekdotes.

Zoals elke club met een rijk verleden, zijn er ook bij ons een aantal pittige anekdotes die soms grappig en soms minder grappig zijn.
Maar ze zijn te belangrijk om ze zomaar verloren te laten gaan. Daarom hieronder een kleine opsomming.
Voor degenen die de hoofdrol spelen in deze anekdotes; sit back, relax and enjoy the ride !

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

In de beginjaren van club namen we dus, zoals reeds gezegd, dikwijls deel aan ritten georganiseerd door de VWB.
Tijdens één van die ritten in Gooreind werd er naar het einde toe redelijk snel doorgereden en Johan Hermans moest in de laatste kilometers lossen.

De anderen reden door en namen plaats in de tent. Hij vond dit echter niet zo leuk en reed zonder te stoppen

de tent binnen en liet aan iedereen zijn ongenoegen horen!

De eerste serieuse valpartij binnen de club deed zich voor op een woensdagritje. Guido Buysse, Jan Meyvisch en Walter Hofmans waren ontsnapt uit het peloton.
Leo Haeren wou de sprong naar de kopgroep maken maar kreeg het gat niet dichtgereden.
Hij werd terug ingelopen door het peloton en wilde inpikken. Hij miskeek zich echter en sleurde een gans peleton tegen de grond (voornaamste slachtoffers waren Alex Baert en Dave Peeters).

Tijdens de woensdagritjes eind jaren 80, sloot er zich altijd een groepje van een 5-tal triatleten aan in Zoersel.
Tijdens één van de woensdagritjes werd er, naar goede gewoonte, aan het kanaal stevig doorgefietst.
Er stond een fikse zijwind en iedereen reed op het kantje (aan de kant van het kanaal).
De triatleten hadden natuurlijk een triatlonstuur en maakten daar dankbaar gebruik van.
Plots lag er een stuk hout op de weg en één triatleet kon het niet meer ontwijken.
Door de klap en het feit dat hij "op zijn triatlonstuur lag" was zijn fiets onbestuurbaar geworden en belandde hij met een luide plons het kanaal in!
Het was april, redelijk koud. Er werd natuurlijk onmiddellijk gestopt en hulp geboden.
De arme man werd uit het water gevist maar hij sprong onmiddellijk terug, zijn fiets achterna.
Toen die eenmaal op het droge was zag hij in het midden van het kanaal zijn drinkbus drijven; die is hij dan ook nog gaan halen !

Een lid dat een belangrijke rol speelde in de technologische ontwikkeling van de club was Joep Strauss.
Joep was een heel vooruitstrevend man; hij heeft oa de helm, hartslagmeter, testen in het Nottebohm en deelname aan cyclosportieve tochten geïntroduceerd in de club.
Ook de LP Piron fietsen waar op een gegeven moment zeker 4 leden op fietsten werden door Joep aangebracht.

Berre zag het triatlonstuur dat Joep had ook wel zitten en imiteerde die houding alsof hij ook zo één had.
Ondanks grote stuurvaardigheid van Berre viel hij door het nabootsen ervan.
Hij heeft ook ooit een kat tussen zijn wiel gehad, met een valpartij als gevolg. (hij introduceerde destijds ook de deelname aan Paris - Roubaix)

Toen, eveneeens in de beginjaren van de club, er plots schapen op de weg kwamen, kon Leo de dieren niet meer ontwijken.
Hij raakte een schaap en viel, zonder ernstige gevolgen.

De eerste tijdrit was een koppeltijdrit waarbij reeds lang op voorhand de ploegen getrokken werden.
Op die manier kon je samen trainen, om zo het beste resultaat te behalen.
Het is niet meer duidelijk wie de eerste koppeltijdrit won, maar de vete tussen Johan Hermans en zijn partner Frank Slingers,
zal niemand van de toenmalige deelnemers vergeten!
Johan was in die periode al een goed getraind renner, Frank iets minder.
Johan leefde voor zijn sport, deed er alles voor om een zo goed mogelijke tijdrit te rijden.
Frank daarentegen, proefde van het leven en ging op de vooravond van de tijdrit nog flink stappen met Peter Boeckmans en Jan Meyvisch
(niet vergeten dat ze allen in de Spildoren wonen).
Toen het drietal 's nachts om 2 uur thuiskwam, vonden ze het niet leuker om voor de deur van Johan te gaan claxoneren met de wagen.
De volgende ochtend aan de start kwam Johan woedend toe.
Hij was gestoord in zijn slaap en kon niet lachen met het feit dat zijn partner zich niet voldoende had voorbereid voor de tijdrit.
Hij weigerde dan ook om samen met Frank te rijden. Zo reden tussen alle duo's door dus 2 eenzame fietsers...
Naar aanleiding van dit voorval heeft Johan de club verlaten. Om later terug te komen en clubkampioen te worden !

In de loop der jaren zijn ook 2 leden van onze club spijtig genoeg overleden.
Leo Haeren overleed in zijn slaap en Berre kreeg in 1995 leukemie en overleed aan deze slepende ziekte in 1997.
Beide mannen betekenden vaste waarden binnen de club en onze jaarlijkse Scherpenheuvelritjes worden ter herinnering aan hen gereden,
er wordt dan gestopt bij de basiliek en een minuut stilte gehouden voor hen.

Berre was een gedreven atleet die zich nooit gewonnen gaf.
De eerste tekenen van zijn ziekte vertoonden zich in het voorjaar van 1995 - hij beëindigde de Scheldeprijs niet.

In de recentere geschiedenis van de club reden de gebroeders Maes aan de kop tijdens het ritje "bosstraat".
Ze waren nog niet zo lang lid van de club en kenden alle parcours en hun gevaarlijke punten nog niet.
Ze voelden zich goed aan de kop en reden stevig door. Plots was daar een verraderlijke bocht die ze volledig verkeerd ingeschat hadden.
David ging letterlijk volledig uit de bocht en belandde zo in een stinkende zwarte gracht.
Hij ging kopje onder en toen hij terug boven kwam en zijn ogen opende stak het wit van zijn ogen en tanden fel af
tegen de zwarte smurrie waaronder hij bedekt zakt.
De vriendelijke boer voor wiens huis de tuimelpartij was gebeurd liet David een douche nemen in zijn stal en voorzag hem van een stel droge kleren.

In 2001, voor de trip naar de Dolomieten daagde Rudi Goeyvaerts Frank Peeraer uit.
Als Rudi voor Frank op de top van de Tre Cime di Lavaredo zou aankomen zou Frank naakt in de Schelde springen!
Rudi kwam na Frank boven dus we hebben nooit een naakte Frank gezien!
Eveneens tijdens deze trip, de dag voor de beklimming van de Stelvio, werd Fredje plots onwel.
Er werd besloten om hem naar het ziekenhuis te brengen en daar werd een allergische reactie op zeevruchten vastgesteld.
Hij mocht mee terug naar het hotel keren maar hij heeft de volgende dag wijselijk de volgwagen bestuurd.
Doordat hij een cortisonen behandeling moest ondergaan kreeg hij al snel de bijnaam "Fredo Cortisono".
Het was David die dat jaar de "Maggia Rosa" won !

Onze leden zetten ook puike prestaties neer tijdens andere evenementen.
Sven Rombouts won Herentals - Alpe d'huez in 2003, Ilse Meeusen won de Criquélion voor dames in 2000.
Ook andere leden zetten jaar na jaar puike prestaties neer in zowel de Criquélion als in Herentals - Alpe d'huez.
Guido en Jos nemen jaarlijks deel aan de koppelveldrit in Schelle en eindigen daar steeds in de top 10 tussen gekende toprenners.
Kris Boeckmans wint jaarlijks een aantal wedstrijden bij de juniores.

Wie z'n naam hier niet tussen vindt, zijn we echter niet vergeten:
elke individuele prestatie is een overwinning op zich en deelnemen is zeker zo belangrijk als winnen!

De Spildorenclub is en blijft een vriendenclub en amusement en goede sfeer vinden we belangrijk, we bieden gezondheid en ontspanning aan:
"mens sana in corpore sano" of een gezonde geest in een gezond lichaam, zoals ook onze statuten als doel vermelden.

﻿De Spildoren

De Spildoren